Terapia SI najczęściej przebiega w formie zabawy. Poprzez huśtanie się w hamakach, balansowanie, zabawy z piłką, pokonywanie rozmaitych torów przeszkód, przeciskanie przez tunele itp.- układ nerwowy i mózg dziecka uczy się właściwego reagowania na bodźce zewnętrzne i integracji wrażeń płynących z różnych zmysłów. Terapia Integracji Sensorycznej jest zazwyczaj dla dziecka przyjemnością, ale wymaga też od niego dużego zaangażowania i niekiedy sporego wysiłku. Rolą terapeuty jest umiejętne zachęcanie i prowokowanie dziecka do kierowanej aktywności, nawet wówczas, gdy pewne rodzaje zabaw i ćwiczeń wzbudzają jego niechęć, opór lub lęk. Stopień trudności aktywności stopniowo wzrasta w miarę czynionych przez dziecko postępów.
Terapia integracji sensorycznej
Efekty terapii sensorycznej czasami widoczne są już po kilku miesiącach, ale najczęściej trzeba na nie czekać około roku. Dziecko uczestniczące w zajęciach terapii sensorycznej:
- lepiej się rozwija pod względem psychoruchowym,
- lepiej radzi sobie też z integracją i porządkowaniem bodźców płynących ze świata zewnętrznego i z samoregulacją
- zanikają agresywne reakcje u dzieci mających trudności z przystosowaniem się do nowej sytuacji,
- zmniejsza się nadpobudliwość ruchowa
- dziecko zaczyna lepiej komunikować swoje potrzeby i nawiązuje interakcje z otoczeniem
- poprawia się koordynacja ruchowa i zmysł równowagi (dziecko zaczyna prawidłowo używać przedmiotów takich jak piłka, kredki czy nożyczki)
- poprawia się znacząco zdolność koncentracji u dziecka
Sygnały jakie wysyła nadwrażliwe dziecko przed ukończeniem 3-ego roku życia
- ma problemy z jedzeniem (ssaniem, gryzieniem, żuciem, połykaniem),
- akceptuje tylko niektóre pokarmy, nie toleruje niektórych konsystencji, nie lubi próbować nowych smaków,
- podczas jedzenia często reaguje odruchem wymiotnym, łatwo krztusi się,
- ma kłopoty z regulacją snu, występują częste wybudzenia i kłopoty z wyciszeniem się,
- nie toleruje dotyku, reaguje płaczem na przytulanie czy głaskanie,
- nie lubi ubierania, kąpieli, mycia głowy, obcinania paznokci itp.,
- impulsywność, często miewa ataki złości,
- pręży się, zaciska piąstki, unika ewidentnie kontaktu wzrokowego,
- reaguje płaczem na dźwięki otoczenia,, dźwięki mowy czy muzykę,
- jest opóźnione psychoruchowo (późno siada, raczkuje i chodzi, jest niezdarne ruchowo),
- rozwój mowy jest opóźniony (często nie pojawia się głużenie, gaworzenie, mówi mało i niechętnie).
Objawy zaburzeń SI po ukończeniu przez dziecko trzech lat
- nadmierna ruchliwość dziecka lub bierność, niska aktywność dziecka, ślamazarność,opóźnienie w mówieniu,
- trudność w zdobywaniu nowych umiejętności motorycznych,
- problemy z samoobsługą,
- częste mylenie kierunków,
- strach przed wspinaniem się na drabinki, wejściem na krzesło itp.,
- trudności w przenoszeniu uwagi z jednej rzeczy na inną,
- łatwość w dekoncentrowaniu się,
- unikanie zabawy z innymi dziećmi,
- impulsywność,
- niezdolność do uspokojenia się i relaksu,
- nadwrażliwość lub niewrażliwość na dotyk, ruch, obrazy lub dźwięki,
- nieporadność ruchowa,
- niechęć do mycia, obcinania paznokci czy włosów,
- niska samoocena,
- społeczne i/lub emocjonalne problemy,
- niezwykle wysoki lub niski poziom aktywności,
- opóźnienie w nauce
Wspomaganie rozwoju integracji sensorycznej w domu Propozycje ćwiczeń do wykonania w domu pod okiem rodzica/opiekuna
Układ dotykowy
- dotykowe pudełko- wycinamy otwory w pudełku (tak aby zmieściły się ręce dziecka), wkładamy różne przedmioty, po czym prosimy dziecko aby zgadło co dotyka rączką,
- malowanie – farbami, pianką do golenia, kisielem, płynną galaretką. Do malowania używamy zarówno dłoni jak i stópek.
Układ przedsionkowy
- skakanie na piłce – duża piłka najlepiej z uchwytami (dostosowana do wzrostu dziecka),
- turlańce- turlanie na różnego rodzaju materiałach typu koc, kołdra, dywaniki o różnej fakturze, a na dworze po trawie,
- bujaki – bujanie na boki dziecka umieszczonego w środku koca.
Układ proprioceptywny
- ciągnięcie – pozwalamy dziecku pchać wózek z zakupami w sklepie,
- walka kogutów- siadamy na podłodze i siłujemy (przepychamy) się z dzieckiem,
- taczka – dziecko leży na podłodze podparte na rękach, rodzic/opiekun chwyta za uda i prowadzi niczym taczkę.