Oferta terapeutyczna przedszkole

Głównym celem terapii jest wspieranie dziecka w osiąganiu jak najlepszej funkcjonalności w różnych środowiskach. Aby to osiągnąć, stosujemy szereg metod i technik, takich jak wzmacnianie zachowań pożądanych, redukcja zachowań niepożądanych, kształtowanie nowych umiejętności, treningi związane z samoobsługą. Proces terapeutyczny jest stopniowy – dziecko najpierw uczy się podstawowych umiejętności, a następnie, po ich opanowaniu, wprowadza się kolejne cele.

Zajęcia odbywają się w systemie indywidualnym 1:1, co pozwala na pełne dopasowanie terapii do potrzeb każdego dziecka. Każde dziecko ma swój indywidualny program terapeutyczny, na podstawie którego pracuje terapeuta. Część elementów tego programu jest również wykorzystywana podczas zajęć grupowych, co wspiera proces nauki w kontekście społecznym.

Terapia pedagogiczna to specjalistyczne podejście terapeutyczne, które ma na celu wspieranie rozwoju dziecka z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) w zakresie umiejętności społecznych, komunikacyjnych, poznawczych i emocjonalnych. Terapia pedagogiczna jest jednym z kluczowych elementów wspierających dziecko w procesie edukacyjnym i rozwoju, dostosowanym do jego indywidualnych potrzeb i możliwości.

Oto główne obszary, które obejmuje terapia pedagogiczna:

1. Umiejętności społeczne – Terapia pedagogiczna pomaga w nauce interakcji społecznych, takich jak rozumienie emocji innych osób, przestrzeganie norm społecznych, nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z rówieśnikami i dorosłymi, a także reagowanie na sytuacje społeczne. Dzieci z autyzmem często mają trudności w rozumieniu subtelnych sygnałów społecznych, więc wspieranie tych umiejętności jest kluczowe.
2. Rozwój poznawczy i umiejętności edukacyjne – Terapia pedagogiczna pomaga w rozwijaniu zdolności poznawczych, takich jak koncentracja, pamięć, myślenie logiczne i rozwiązywanie problemów. Celem jest przygotowanie dziecka do nauki w szkole (nauka czytania, pisania, liczenia itp.) i wspieranie go w osiąganiu sukcesów edukacyjnych.
3. Zachowanie i emocje – Terapia pedagogiczna obejmuje naukę samoregulacji, kontrolowania impulsów i radzenia sobie z frustracjami.
4. Indywidualne podejście – Każde dziecko z autyzmem jest inne, dlatego terapia pedagogiczna jest zawsze dostosowana do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka. Terapeuta współpracuje z rodzicami, nauczycielami i innymi specjalistami, aby stworzyć kompleksowy plan terapeutyczny, który uwzględnia unikalne cechy dziecka.

Terapia neuro/logopedyczna dziecka z autyzmem jest kluczowym elementem wspierającym rozwój komunikacji, języka, a także umiejętności społecznych i poznawczych.

Cele terapii neurologopedycznej:

1. Rozwój mowy i języka – Terapia ma na celu wspieranie rozwoju mowy, zarówno w zakresie rozumienia słów, jak i ich produkcji.
2. Wzmacnianie umiejętności komunikacyjnych – Wspomaga się alternatywne metody komunikacji, takie jak używanie gestów, obrazków, czy specjalnych systemów komunikacyjnych (np. PECS – Picture Exchange Communication System).
3. Rozwijanie umiejętności społecznych – Terapia obejmuje też pracę nad rozumieniem kontekstu społecznego i emocjonalnego, co jest istotne w interakcjach międzyludzkich.
4. Trening umiejętności poznawczych – Pomoc w rozwiązywaniu problemów, koncentracji i innych aspektach funkcjonowania umysłowego.

Elementy terapii neurologopedycznej:

1. Ćwiczenia artykulacyjne – Logopeda pracuje nad poprawnością wymowy, np. poprzez gry i zabawy, które angażują aparat artykulacyjny.
2. Praca nad rozumieniem języka – Terapia polega również na nauce rozumienia słów i zdań w kontekście codziennych sytuacji, aby dziecko mogło lepiej reagować na otaczający je świat.
3. Stymulacja słuchu – Ważnym elementem jest także rozwój percepcji słuchowej, która może być zaburzona w przypadku dzieci z autyzmem.
4. Wspomaganie motywacji do komunikacji – Terapia skupia się na rozbudzaniu chęci do komunikowania się z innymi, zarówno w formie werbalnej, jak i niewerbalnej.

Techniki stosowane w terapii:

PECS (Picture Exchange Communication System) – System wymiany obrazków, który pomaga dzieciom komunikować się, zwłaszcza gdy mają trudności z mówieniem.

• AAC (Augmentative and Alternative Communication) – Użycie technologii wspomagających, takich jak tablety i aplikacje do komunikacji, które mogą być pomocne w przypadku dzieci, które nie mówią.
• Terapia rękami – Dzieci mogą być zachęcane do używania rąk do wyrażania swoich potrzeb, na przykład wskazywania przedmiotów lub wykonywania prostych gestów.
• Gry i zabawy słowne – Zabawy, które pomagają w nauce języka w sposób przyjemny i motywujący dziecko do komunikacji.

Współpraca z innymi specjalistami:

Terapia logopedyczna w przypadku dzieci z autyzmem jest częścią szerszego programu terapeutycznego, który obejmuje również inne formy wsparcia, takie jak terapia grupowa, terapia psychologiczna czy integracja sensoryczna. Współpraca różnych specjalistów pozwala na kompleksowe podejście do dziecka, z uwzględnieniem jego indywidualnych potrzeb.

W tej terapii, AAC pomaga dzieciom w lepszym komunikowaniu się, oferując różne formy wyrażania siebie:

1. Ułatwienie komunikacji: Dzięki urządzeniom lub aplikacjom pacjent może wyrażać swoje potrzeby, pomysły czy uczucia, nawet jeśli ma trudności z mówieniem.
2. Rozwój języka: AAC wspiera także proces nauki mowy, pomagając w rozwijaniu zdolności komunikacyjnych.
3. Lepsza integracja społeczna: Dzieci mogą łatwiej wchodzić w interakcje z innymi, co zwiększa ich uczestnictwo w życiu społecznym.
4. Indywidualne podejście: Zależnie od problemów dziecka, dobiera się odpowiednie narzędzia AAC, np. obrazki, plansze, specjalistyczne urządzenia, PECS.

Przykłady zastosowań:

• Karty obrazkowe: Służą do wskazywania przedmiotów, emocji czy działań.
• Tablety z aplikacjami: Dzieci mogą wybierać obrazy lub słowa, które pomagają im komunikować się z otoczeniem.
• Urządzenia do komunikacji: Elektronika umożliwia generowanie mowy, np. poprzez wybór symboli.
• Gesty: Są pomocne w sytuacjach, gdy mowa nie jest wystarczająca.

PECS (Picture Exchange Communication System) to system komunikacji alternatywnej i wspomagającej, który polega na wymianie obrazków, symboli lub zdjęć w celu wyrażenia potrzeb i komunikacji.

Etapy PECS są zaprojektowane w sposób stopniowy, aby wspierać rozwój umiejętności komunikacyjnych u osób, które nie potrafią komunikować się werbalnie. System składa się z sześciu głównych etapów, które pomagają w nauce skutecznej komunikacji za pomocą obrazków.

Etapy systemu PECS:

1. Etap 1: Wymiana obrazka
   • Dziecko nauczy się wymieniać obrazek lub symbol na przedmiot lub czynność, którą chce uzyskać.
   • Na tym etapie dziecko musi pojąć, że obrazek jest środkiem do uzyskania czegoś, np. dając nauczycielowi obrazek przedstawiający jedzenie, osoba komunikuje swoją chęć jedzenia.
2. Etap 2: Użycie wymiany w różnych kontekstach
   • Uczestnik systemu PECS uczy się wymieniać obrazki w różnych miejscach i z różnymi osobami. To pozwala na rozwinięcie umiejętności komunikacyjnych w bardziej zróżnicowanych sytuacjach.
3. Etap 3: Użycie obrazków w odpowiedzi na pytania
   • Na tym etapie dziecko uczy się odpowiadać na pytania, takie jak „Co chcesz?”, wykorzystując odpowiednie obrazki. Na przykład, jeśli ktoś zapyta „Co chcesz jeść?”, osoba może wskazać obrazek przedstawiający jedzenie.
4. Etap 4: Zdobywanie obrazków z różnych źródeł
   • Uczestnik systemu PECS rozwija umiejętność pozyskiwania obrazków z różnych miejsc (np. z pudełka, teczki), aby móc komunikować się w różnych sytuacjach i z różnymi osobami. Nacisk kładziony jest na inicjowanie komunikacji przez osobę, a nie tylko reagowanie na pytania.
5. Etap 5: Budowanie zdań
   • Osoba ucząca się PECS zaczyna tworzyć pełniejsze wypowiedzi, używając obrazków. Zamiast pojedynczego obrazka, pacjent będzie łączyć obrazki w prostą sekwencję, np. „Chcę + obrazek jedzenia + obrazek picia”, aby wyrazić, że chce coś do jedzenia i picia.
6. Etap 6: Korzystanie z PECS do bardziej złożonych komunikatów
   • W tym ostatnim etapie osoba jest w stanie używać PECS do wyrażania bardziej złożonych potrzeb, takich jak opis emocji, prośby czy opisywanie sytuacji. Osoba może także używać dodatkowych symboli, aby wyrazić bardziej szczegółowe komunikaty.

Korzyści z PECS:

• Prostota: System jest łatwy do wdrożenia, a jego podstawową jednostką są obrazki, które są zrozumiałe nawet dla najmłodszych.
• Wspiera niezależność: Umożliwia osobom z trudnościami w mowie wyrażenie swoich potrzeb i pragnień.
• Rozwój komunikacji: PECS pomaga rozwijać umiejętności komunikacyjne w sposób stopniowy, przechodząc od prostych wymian do bardziej złożonych form komunikacji.

PECS jest szczególnie skuteczne u dzieci z autyzmem, ale może być również stosowane u dorosłych i dzieci z innymi zaburzeniami komunikacyjnymi.

Terapia integracji sensorycznej (SI) jest metodą terapeutyczną, która ma na celu wspieranie dziecka w prawidłowym odbiorze i przetwarzaniu bodźców sensorycznych, takich jak dotyk, wzrok, słuch, równowaga czy propriocepcja. Jest to szczególnie ważne w przypadku dzieci z autyzmem, ponieważ mają one trudności z integracją sensoryczną, co może prowadzić do problemów w zachowaniu, komunikacji oraz codziennym funkcjonowaniu.

Zastosowanie terapii integracji sensorycznej u dzieci z autyzmem:

1. Problemy z przetwarzaniem sensorycznym: Dzieci z autyzmem mogą mieć nadwrażliwość lub niedowrażliwość na różne bodźce sensoryczne. Mogą reagować w sposób nadmierny lub zbyt słaby na dźwięki, dotyk, światło czy inne bodźce. Terapia integracji sensorycznej ma na celu pomóc dziecku lepiej przetwarzać te bodźce w sposób, który nie wywołuje nadmiernego stresu.
2. Poprawa organizacji zachowań: Terapia SI pomaga dzieciom z autyzmem zrozumieć, jak reagować na bodźce w otoczeniu w sposób bardziej zorganizowany. Zajęcia terapeutyczne mogą obejmować zabawy z różnymi materiałami sensorycznymi (np. huśtawki, piłki, piasek), które pomagają dziecku lepiej organizować swoje zachowania.
3. Rozwój motoryki dużej i małej: Dzięki pracy z różnymi rodzajami bodźców sensorycznych dziecko może poprawić swoje zdolności motoryczne, zarówno w zakresie koordynacji dużych ruchów, jak i precyzyjnych czynności manualnych. To z kolei wpływa na poprawę jego samodzielności w codziennych czynnościach.
4. Zmniejszenie poziomu lęku: Dzieci z autyzmem mogą czuć się przytłoczone nadmiarem bodźców sensorycznych. Terapia integracji sensorycznej pomaga im stopniowo przyzwyczajać się do nowych bodźców, co może zmniejszać lęk i frustrację.
5. Wsparcie w rozwoju społecznym i komunikacyjnym: Dzięki poprawie zdolności do przetwarzania informacji sensorycznych, dzieci z autyzmem mogą lepiej reagować na otoczenie, nawiązywać kontakt wzrokowy i podejmować interakcje społeczne. Terapia SI może więc wpływać również na rozwój umiejętności społecznych.

Przykłady działań w ramach terapii integracji sensorycznej:

• Huśtawki, trampoliny, piłki: Dozowanie bodźców równowagi i propriocepcji.
• Zabawy dotykowe: Zastosowanie różnorodnych materiałów o różnej fakturze (piasek, woda, różne materiały dotykowe).
• Ćwiczenia z piłkami: Zajęcia rozwijające koordynację ruchową, siłę i równowagę.
• Muzyka i dźwięki: Słuchanie różnych dźwięków może pomagać w przetwarzaniu bodźców słuchowych.
• Zajęcia relaksacyjne: Na przykład masaże sensoryczne lub zabawy z piaskiem, które pomagają dziecku wyciszyć się.

Ważne aspekty terapii integracji sensorycznej u dzieci z autyzmem:

• Terapia jest dostosowana do indywidualnych potrzeb dziecka, biorąc pod uwagę jego wrażliwość na bodźce.
• Terapia odbywa się w bezpiecznym i kontrolowanym środowisku, które pozwala dziecku na stopniowe przyzwyczajanie się do różnych bodźców sensorycznych.
• Jest prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę, który zna specyfikę autyzmu i rozumie, jak działać w przypadku trudności sensorycznych.

Podsumowanie: Terapia integracji sensorycznej jest cennym narzędziem w pracy z dziećmi z autyzmem, ponieważ pomaga im lepiej przetwarzać bodźce sensoryczne, co wpływa na poprawę ich funkcjonowania w codziennym życiu. Dzięki tej terapii dzieci mogą zyskać większą równowagę emocjonalną, rozwinąć motorykę i umiejętności społeczne, a także zmniejszyć lęk związany z nadmiarem bodźców.

Indywidualny Program Edukacyjno-Terapeutyczny (IPET) jest dokumentem opracowanym w celu wsparcia rozwoju dziecka z trudnościami edukacyjnymi lub specjalnymi potrzebami. Jego głównym celem jest stworzenie spersonalizowanego planu, który odpowiada na indywidualne potrzeby dziecka, uwzględniając jego zdolności, trudności oraz potencjał.

Składniki IPET:

1. Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego (KŚ) Orzeczenie jest podstawą do opracowania IPET, wskazującą na specyficzne potrzeby edukacyjne dziecka, takie jak potrzeba terapii, wsparcia w zakresie komunikacji, umiejętności społecznych, integracji sensorycznej, itp. Wskazuje ono również na poziom funkcjonowania dziecka oraz zalecane formy i metody pracy.
2. Wielospecjalistyczna Ocena Poziomu Funkcjonowania Dziecka (WOPF) WOPF to kompleksowa ocena obejmująca różne obszary funkcjonowania dziecka: rozwój poznawczy, emocjonalny, społeczny, motoryczny i sensoryczny. W oparciu o tę ocenę określa się mocne strony dziecka oraz obszary wymagające wsparcia. Jest to również ważny element, który pozwala na planowanie odpowiednich interwencji edukacyjnych i terapeutycznych.
3. Wywiad z rodzicami Wywiad z rodzicami jest istotnym narzędziem w procesie tworzenia IPET, ponieważ rodzice najlepiej znają swoje dziecko i mogą dostarczyć cennych informacji na temat jego zachowań, trudności, mocnych stron, a także oczekiwań wobec terapii i edukacji. Wywiad ten często obejmuje także szczegóły dotyczące funkcjonowania dziecka w domu, w tym zachowań w różnych sytuacjach, relacji z rodzeństwem, a także strategie, które stosują rodzice w codziennym życiu.
4. Obserwacja dziecka Obserwacja dziecka w naturalnym środowisku pozwala na uzyskanie dokładnych informacji o jego funkcjonowaniu w różnych kontekstach. Obserwacja ta dostarcza danych na temat umiejętności komunikacyjnych, społecznych, motorycznych oraz reagowania na bodźce sensoryczne.
5. Diagnozy specjalistyczne Diagnozy logopedyczna, psychologiczna, pedagogiczna oraz diagnoza procesów integracji sensorycznej są istotnymi elementami w opracowywaniu IPET. Każda z tych diagnoz wskazuje na obszary, które wymagają specjalistycznej interwencji:
   • Diagnoza logopedyczna pozwala ocenić poziom mowy i języka dziecka, trudności w komunikacji werbalnej i niewerbalnej, a także zalecić odpowiednie metody terapeutyczne.
   • Diagnoza psychologiczna koncentruje się na poziomie rozwoju poznawczego, emocjonalnego oraz społecznego dziecka, a także może wskazywać na potrzeby w zakresie wsparcia psychologicznego.
   • Diagnoza pedagogiczna obejmuje ocenę umiejętności edukacyjnych dziecka, w tym umiejętności czytania, pisania, liczenia i innych.
   • Diagnoza integracji sensorycznej ocenia, jak dziecko przetwarza bodźce sensoryczne i wskazuje na obszary, które wymagają terapii w zakresie integracji sensorycznej.

Na podstawie IPET tworzony jest plan zajęć terapeutycznych dostosowywany do potrzeb dziecka i jego możliwości. Zalecenia programu są realizowane na każdych zajęciach, w których bierze udział dziecko.

Ewaluacja postępów dziecka z autyzmem jest kluczowym elementem procesu terapeutycznego i edukacyjnego, ponieważ pozwala na monitorowanie rozwoju dziecka, ocenę efektywności stosowanych interwencji oraz dostosowanie działań w zależności od potrzeb. Jest dokonywana przez każdego specjalistę – psychologa, nauczyciela, logopedę, terapeutę integracji sensorycznej co 6 miesięcy.

Mała grupa umożliwia dzieciom szybciej i efektywniej osiągnąć sukces terapeutyczny oraz na bieżąco modelować zachowania dziecka, większa z kolei przygotowuje dziecko do zrobienia kolejnego kroku – przygotowania do zajęć w szkole/placówce masowej.

Grupa zerówkowa przygotowuje dzieci do pójścia do szkoły/przedszkola ogólnodostępnego. Uczymy się w niej czytać, pisać, liczyć. Zajęcia mają formę stolikową. Grupa posiłkuje się podręcznikami, które wybieramy w oparciu o Podstawę Programową dla klasy „0”.

Tu dzieci kształtują umiejętności owocnego porozumiewania się z rówieśnikami, uczą się współpracy w grupie i rozwiązywania konfliktów oraz radzenia sobie z emocjami w sposób akceptowalny społecznie. Dzieci uczą się wspólnego organizowania przestrzeni do zabawy, prowadzenia dialogu, wymiany informacji o sobie, rozpoznawania informacji o sobie i innych oraz zwracania uwagi na potrzeby kolegów i koleżanek.

Rozwija u dzieci orientację w schemacie własnego ciała, podopieczni przy muzyce na sobie i innych uczą się nazywać różne części ciała; rozwijają koordynację słuchowo-ruchową, rytmizują ruchy w zależności od tempa muzyki, uczą się naśladować czynności oraz rozwijają kontakt społeczny poprzez ruch i zabawę. Przez określoną strukturę zajęć i rytm melodii dostosowany do konkretnej czynności, dzieci rozpoznają i przewidują kolejne działania, przez co czują się bezpiecznie i mają poczucie sukcesu.

Grupowe zajęcia logopedyczne kształtują rozwój komunikacji i mowy.

To realizacja treści nauczania oraz umiejętności, które są obowiązkowe w polskim prawie oświatowym na danym etapie edukacyjnym. Dzieci realizują podstawę programową zawartą w programach nauczania podczas codziennych zajęć edukacyjnych.

Jest to metoda terapeutyczna opracowana przez brytyjską nauczycielkę wychowania fizycznego i fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne, opierająca się na założeniu, iż ruch jest idealnym narzędziem do oddziaływania na rozwój psychoruchowy dziecka oraz pozwala na korekcję istniejących zaburzeń rozwoju.

Metoda Ruchu Rozwijającego to system ćwiczeń ruchowych prowadzący do poznania własnego ciała, kształtujący związek jednostki ćwiczącej z otoczeniem fizycznym, prowadzący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem i do współdziałania w grupie oraz dzięki spontanicznemu kreatywnemu ruchowi dający możliwość swobodnej ekspresji osobowości.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne jest wszechstronna w swoim oddziaływaniu. Za pomocą ruchu oddziałuje na sferę motoryczną, poznawczą, emocjonalną i społeczną, przez co harmonizuje rozwój psychoruchowy i niweluje istniejące deficyty rozwojowe. Metoda Sherborne może być dowolnie modyfikowana w zależności od występujących deficytów rozwojowych i wieku pacjentów.

Trening czystości opiera się na nauce korzystania z toalety a tym samym na odstawieniu pieluch przez dziecko.

Trening czystości to proces, przez który trzeba przejść wspólnie i stopniowo z dzieckiem w poczuciu bezpieczeństwa i akceptacji. Terapeuci w ścisłej współpracy z rodzicami dziecka, przygotowują plan treningu toaletowego, tak aby wprowadzone metody, mogły przyczynić się do nauki korzystania z toalety. Dziecko, które jest gotowe na trening zdobywa umiejętności samodzielnego korzystania z toalety, rozbierania się i ubierania oraz wykonywania czynności higienicznych. Czas trwania treningu czystości jest kwestią indywidualną. Jego długość związana jest z dojrzałością,  samodzielnością dziecka oraz zaangażowaniem rodziców i terapeutów.

W zakresie treningu jedzenia prowadzone są działania obejmujące pracę nad:

• poszerzaniem repertuaru żywieniowego, 
• akceptowaniem różnorodnych form podawania posiłków (konsystencji), 
• samodzielnym jedzeniem,
• spokojnym przyjmowaniem jedzenia.

​ Mycie

• Wypracowanie nawyku i potrzeby mycia się rano, wieczorem i w określonych sytuacjach (np. po powrocie ze spaceru, przed posiłkiem).
• Samodzielne mycie rąk, twarzy i całego ciała.
• Dbałość o higienę jamy ustnej.

Ubieranie się

• Nakładanie poszczególnych części garderoby (zabawy naśladowcze).
• Dobieranie elementów garderoby do części ciała.
• Kolejność zakładania ubrań.
• Dostosowanie ubioru do warunków pogodowych.
• Doskonalenie umiejętności samodzielnego ubierania się (bluzka, spodnie).
• Doskonalenie umiejętności precyzyjnego ubierania się (guziki, rękawiczki).
• Dbałość o swoją garderobę – higienę związaną ze zmianą ubrań i umiejętnością utrzymania jej w porządku.

Dzieci bawią się i ruszają w rytm muzyki, jednocześnie rozwijają swoje umiejętności muzyczne oraz poczucie rytmu, m.in. podczas wprowadzania różnych sposobów poruszania się, tj.: marsz, biegi, tupanie, skradanie się, chodzenie na czworaka, cwał i proste układy taneczne. Podopieczni kształtują swój słuch muzyczny oraz prawidłową reakcję na bodziec dźwiękowy i koncentrację podczas różnicowania muzyki głośnej i cichej, szybkiej i wolnej, smutnej i wesołej.

Dzieci bardzo chętnie poznają różnorodne instrumenty muzyczne, na których mają szansę pograć, np.: trójkąty, klawesyn, marakasy, janczary, tamburyna, terkotki, talerze, pudełka wielotonowe, bębenki, kołatki.

Wszystkie przedszkolaki lubią eksperymentować, są ciekawe świata, ale lubią się też i brudzić, dlatego w naszym przedszkolu codziennie są organizowane eksperymenty.

Relaksacja odbywa się przy spokojnej muzyce, która pomaga dzieciom uporać się ze stresem, wyciszyć oraz zrelaksować.

Podczas zabaw kierowanych przez dogoterapeutę dzieci poznają zasady bezpiecznej zabawy z psami, poznają nazwy poszczególnych części ciała zwierząt, nazywają zabawki i akcesoria psów oraz bezpieczne sposoby kontaktu ze zwierzętami.

Pies, poprzez swoją akceptację, zaspokaja Dzieciom potrzebę bliskości, łagodzi im poczucie izolacji i ewentualnego lęku. Poprzez swoją miękką sierść i temperaturę ciała wyższą niż u człowieka, przywołuje wspomnienia z okresu niemowlęctwa – bliskość rodzica, głaskanie i przytulanie się do niego sprzyja rozluźnieniu mięśni i relaksowaniu się. Kontakt z czworonogiem pomaga również w radzeniu sobie z trudnymi emocjami.

To zajęcia wspierające rozwój poprzez działania z zakresu poznawania świata zmysłami: węch, wzrok, dotyk, słuch i smak. W czasie zajęć, wykorzystywane są tylko naturalne produkty (mąki, kasze, owoce, warzywa, barwniki spożywcze, ziarna, makarony, itp.). Aktywności sensoplastyczne wpływają na świadomość ciała i przestrzeni oraz motorykę małą i dużą. Dzieci doświadczają różnych faktur, ucząc się, samodzielnie tworzą kolorowe masy i ciecze, mają szansę poznawać nowe smaki i faktury oraz po prostu świetnie się bawią.

Alpaki to są zwierzęta wielbłądowate zamieszkałe na terenie Ameryki Południowej. W porównaniu z innymi odmianami zwierząt wielbłądowatych, są one zwierzętami o najcenniejszym włóknie: ze względu na swoją jakość i największą produkcję.

Alpaki są to bardzo delikatne zwierzęta, jednakże są samo wystarczające. Łatwo im zaadaptować się w nowym środowisku.

Spotkania z Alpakami to ćwiczenia wspomagające koordynację ruchową oraz umysłową dzieci. Przez zabawy, przytulanie, głaskanie, dzieci rozluźniają się dużo szybciej i dokładniej próbują wykonać ćwiczenia, są radosne i uśmiechnięte.

W przypadku dzieci z autyzmem arteterapia pełni rolę korekcyjną, edukacyjną i rekreacyjną. Pomaga w rozpoznawaniu emocji, uwalnianiu i odreagowaniu ich, a także wyrażaniu tych emocji w sposób akceptowany przez otoczenie. Wzmacnia poczucie bezpieczeństwa dziecka, zmniejsza poziom napięcia emocjonalnego, rozbudza świadomość motywów własnych działań i zachowań oraz pomaga uaktywniać komunikację niewerbalną.

Zajęcia ceramiczne poprawiają sprawność intelektualno-społeczną. Z jednej strony wyciszają uczniów nadpobudliwych, a z drugiej stymulują wycofujących się. Ich wartość pedagogiczna jest nie do przecenienia. Relaks i rozładowanie napięcia. Lepienie w glinie i dotyk miękkiej, wilgotnej masy pozwala dziecku rozładować napięcie i zrelaksować się. Stymuluje układ nerwowy, czego konsekwencją jest rozwój umiejętności empatycznych oraz nauka komunikowania uczuć i wyrażania emocji. Silne pobudzenie koncentracji wzmaga wyciszenie i pozwala kreatywnie spożytkować nadmiar energii. Lepienie gliny wspiera rozwój małej motoryki, czyli sprawności palców i dłoni. Wykonywane nimi ruchy wymagają dużej precyzji i skupienia. Dzieci mają okazję ćwiczyć zdolności manualne i koordynację wzorowo-ruchową, co pozytywnie wpływa na ich świadomość ciała.

Są to zajęcia muzyczno-ruchowe, prowadzone przez osobę z wykształceniem muzyczno-pedagogicznym. Zajęcia mają na celu rozwój kulturalny dzieci poprzez ruch, śpiew oraz własną inwencję. Zajęcia sprawiają, że dzieci w sposób łatwy i przystępny przyswajają sobie takie pojęcia jak wysoki – niski dźwięk, czy też szybko – wolno, cicho – głośno. Ćwiczenia muzyczno – ruchowe odbywają się z akompaniamentem pianina, instrumentu klawiszowego.

Co daje uczestnictwo w zajęciach?

• Zajęcia wpływają na rozwój nie tylko zdolności muzycznych, ale także na sprawność fizyczną i umysłową dzieci.
• Poprawiają koordynację ruchową dzieci.
• Rozwijają pamięć słuchową i wzrokową.
• Zajęcia przygotowują dzieci do występów publicznych, dzięki którym zyskują one pewność siebie.
• Dzieci zyskują umiejętność pracy w grupie.
• W czasie zajęć dzieci mają kontakt z muzyką na żywo.
• Pożytecznie i przyjemnie spędzają czas, bawiąc się z rówieśnikami.