Oferta terapeutyczna przedszkole

Głównym celem terapii jest doprowadzenie dziecka do jak najlepszego funkcjonowania w każdym środowisku. Efekty osiąga się poprzez wykorzystanie różnych metod i technik takich jak np. wzmacnianie zachowań pożądanych, redukcja zachowań niepożądanych, kształtowanie nowych umiejętności, treningi związane z samoobsługą. Proces uczenia jest stopniowy, dziecko jest uczone umiejętności podstawowych, gdy owe umiejętności są już opanowane, wdrażane są kolejne. Zajęcia odbywają się w systemie 1:1. Każde dziecko ma swój indywidualny program terapeutyczny, zgodnie z którym terapeuta pracuje, często elementy z programu wykorzystywane są również na zajęciach w grupie.

Prowadzona jest przez pedagoga specjalnego/oligofrenopedagoga. Tu dzieci  wyrównują swoje trudności w zakresie poznawczym, społecznym, manualnym, emocjonalnym, ruchowym. Uczy dzieci jak współpracować z rówieśnikami, wygrywać lub przegrywać podczas rywalizacji oraz cieszyć się wspólną wygraną.

Kluczowym aspektem jest praca nad spontanicznym komunikowaniem się i rozumieniem. Metody pracy są dostosowane do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka. Nierzadko trzeba pracować nie nad poprawną wymową, lecz nad wywoływaniem mowy oraz nad umiejętnością komunikowania się z otoczeniem.

Logopeda prowadzi wczesną interwencję logopedyczną, która związana jest z pierwszymi, najwcześniejszymi funkcjami, które przygotowują aparat artykulacyjny do mowy:

• jedzeniem: właściwe odgryzanie, żucie, połykanie,
• fonacją czyli tworzeniem dźwięku,
• koordynacją oddychania,
• koordynacją wytwarzania dźwięków,
• ruchomością i napięciem języka oraz warg, policzków, podniebienia miękkiego.

Logopeda podczas ćwiczeń, masaży i zabaw logopedycznych dostosowanych indywidualnie do dziecka, wywołuje mowę, wspierając się komunikacją alternatywną (systemem PECS, naturalnymi gestami MAKATONA, oprogramowaniem MÓWIK).

PECS rozpoczyna nauczanie dziecka od podawania obrazka pożądanej rzeczy „partnerowi komunikacyjnemu”, który natychmiast uznaje tę inicjację jako prośbę. System zmierza w kierunku nauki rozróżniania obrazków oraz docelowo do budowania pełnych zdań. W bardziej zaawansowanych fazach, osoby są uczone odpowiadania na pytania oraz komentowania.
FAZA I
Jak się porozumiewać.
Uczniowie uczą się zamieniać pojedyncze obrazki na przedmioty lub czynności, których pożądają w danej chwili.
FAZA II
Odległość i cierpliwość.
W dalszym ciągu uczniowie używają pojedynczych obrazków ale w tej fazie uczą się generalizowania nowej umiejętności. Generalizacja to nic innego jak wymiana obrazka na przedmiot lub czynność lecz w innych niż początkowo uczone miejscach, pomieszczeniach, z innymi osobami i w zwiększonej odległości. Uczymy tu także cierpliwości i wytrwałości w osiąganiu celu.
FAZA III
Rozróżnianie obrazków.
Uczniowie uczą się dokonywania wyboru spośród dwóch lub więcej obrazków, aby otrzymać rzecz, o którą rzeczywiście proszą. Obrazki znajdują się w książce do komunikacji (w formie segregatora), gdzie są przyczepiane za pomocą rzepów Velcro® i w ten sposób są łatwo dostępne w momencie porozumiewania się.
FAZA IV
Budowanie zdań.
Uczniowie uczą się konstruowania prostych zdań na odczepianym pasku zdaniowym, używając obrazka „Chcę”, a następnie obrazka z przedmiotem, o który proszą.
Cechy charakterystyczne (atrybuty) i poszerzania słownictwa.
Uczniowie uczą się rozbudowywać zdania poprzez dodawanie przymiotników, czasowników i przyimków.
FAZA V
Odpowiadanie na pytania.
Uczniowie uczą się używania PECS w celu odpowiadania na pytanie „Co byś chciał/chciała?”.
FAZA VI
Komentowanie
W tej fazie uczniowie uczeni są komentowania oraz odpowiedzi na pytania takie jak: „Co widzisz?”, „Co słyszysz?”, „Co to jest?”. Uczą się tworzenia zdań z „Widzę…”, „Słyszę…”, „Czuję…”, „To jest…” itp.

Terapia SI polega na rozwijaniu prawidłowego odbioru i analizy bodźców dostarczanych z otoczenia poprzez zmysły zewnętrzne (wzrok, smak, słuch, dotyk, węch) oraz płynące z własnego ciała zmysły wewnętrzne (równowagi i czucia głębokiego). Jest dla dziecka bardzo atrakcyjna, gdyż ma charakter zabawy ruchowej. Podczas tej zabawy dostarczane są dziecku takie bodźce, których najbardziej potrzebuje jego system nerwowy (co wiemy z przeprowadzonej diagnozy). Terapia ta odbywa się w przyjemnej sali wyposażonej w specjalistyczny sprzęt i pomoce do stymulacji wszystkich systemów zmysłowych. Terapeuta przygotowuje dla każdego dziecka indywidualny program dostosowany do jego potrzeb z zachowaniem zasady stopniowania trudności. Sprzyja to utrzymaniu stałego zainteresowania dziecka i ciągłemu poprawianiu jego samooceny dzięki osiąganym sukcesom. To zaś motywuje dziecko do dalszego wysiłku.

Indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET) opracowywany jest w oparciu o orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, Wielospecjalistyczną Ocenę Poziomu Funkcjonowania Dziecka WOPF, wywiad z rodzicami, obserwacje dziecka, diagnozę logopedyczną,  psychologiczną, pedagogiczną, diagnozę procesów integracji sensorycznej.

Na podstawie IPET tworzony jest plan zajęć terapeutycznych dostosowywany do potrzeb dziecka i jego możliwości. Zalecenia programu są realizowane na każdych zajęciach, w których bierze udział dziecko.

Ocena postępów dziecka dokonywana przez każdego specjalistę (psychologa, logopedę, teraputę SI, pedagoga oraz nauczyciela) co 6 miesięcy.

Mała grupa umożliwia dzieciom szybciej i efektywniej osiągnąć sukces terapeutyczny oraz na bieżąco modelować zachowania dziecka, większa z kolei przygotowuje dziecko do zrobienia kolejnego kroku – przygotowania do zajęć w szkole/placówce masowej.

Grupa zerówkowa przygotowuje dzieci do pójścia do szkoły/przedszkola ogólnodostępnego. Uczymy się w niej czytać, pisać, liczyć. Zajęcia mają formę stolikową. Grupa posiłkuje się podręcznikami, które wybieramy w oparciu o Podstawę Programową dla klasy „0”.

Tu dzieci kształtują umiejętności owocnego porozumiewania się z rówieśnikami, uczą się współpracy w grupie i rozwiązywania konfliktów oraz radzenia sobie z emocjami w sposób akceptowalny społecznie. Dzieci uczą się wspólnego organizowania przestrzeni do zabawy, prowadzenia dialogu, wymiany informacji o sobie, rozpoznawania informacji o sobie i innych oraz zwracania uwagi na potrzeby kolegów i koleżanek.

Rozwija u dzieci orientację w schemacie własnego ciała, podopieczni przy muzyce na sobie i innych uczą się nazywać różne części ciała; rozwijają koordynację słuchowo-ruchową, rytmizują ruchy w zależności od tempa muzyki, uczą się naśladować czynności oraz rozwijają kontakt społeczny poprzez ruch i zabawę. Przez określoną strukturę zajęć i rytm melodii dostosowany do konkretnej czynności, dzieci rozpoznają i przewidują kolejne działania, przez co czują się bezpiecznie i mają poczucie sukcesu.

Grupowe zajęcia logopedyczne kształtują rozwój komunikacji i mowy.

To realizacja treści nauczania oraz umiejętności, które są obowiązkowe w polskim prawie oświatowym na danym etapie edukacyjnym. Dzieci realizują podstawę programową zawartą w programach nauczania podczas codziennych zajęć edukacyjnych.

Jest to metoda terapeutyczna opracowana przez brytyjską nauczycielkę wychowania fizycznego i fizjoterapeutkę Weronikę Sherborne, opierająca się na założeniu, iż ruch jest idealnym narzędziem do oddziaływania na rozwój psychoruchowy dziecka oraz pozwala na korekcję istniejących zaburzeń rozwoju.

Metoda Ruchu Rozwijającego to system ćwiczeń ruchowych prowadzący do poznania własnego ciała, kształtujący związek jednostki ćwiczącej z otoczeniem fizycznym, prowadzący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem i do współdziałania w grupie oraz dzięki spontanicznemu kreatywnemu ruchowi dający możliwość swobodnej ekspresji osobowości.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne jest wszechstronna w swoim oddziaływaniu. Za pomocą ruchu oddziałuje na sferę motoryczną, poznawczą, emocjonalną i społeczną, przez co harmonizuje rozwój psychoruchowy i niweluje istniejące deficyty rozwojowe. Metoda Sherborne może być dowolnie modyfikowana w zależności od występujących deficytów rozwojowych i wieku pacjentów.

Trening czystości opiera się na nauce korzystania z toalety a tym samym na odstawieniu pieluch przez dziecko.

Trening czystości to proces, przez który trzeba przejść wspólnie i stopniowo z dzieckiem w poczuciu bezpieczeństwa i akceptacji. Terapeuci w ścisłej współpracy z rodzicami dziecka, przygotowują plan treningu toaletowego, tak aby wprowadzone metody, mogły przyczynić się do nauki korzystania z toalety. Dziecko, które jest gotowe na trening zdobywa umiejętności samodzielnego korzystania z toalety, rozbierania się i ubierania oraz wykonywania czynności higienicznych. Czas trwania treningu czystości jest kwestią indywidualną. Jego długość związana jest z dojrzałością,  samodzielnością dziecka oraz zaangażowaniem rodziców i terapeutów.

W zakresie treningu jedzenia prowadzone są działania obejmujące pracę nad:

• poszerzaniem repertuaru żywieniowego, 
• akceptowaniem różnorodnych form podawania posiłków (konsystencji), 
• samodzielnym jedzeniem,
• spokojnym przyjmowaniem jedzenia.

​ Mycie

• Wypracowanie nawyku i potrzeby mycia się rano, wieczorem i w określonych sytuacjach (np. po powrocie ze spaceru, przed posiłkiem).
• Samodzielne mycie rąk, twarzy i całego ciała.
• Dbałość o higienę jamy ustnej.

Ubieranie się

• Nakładanie poszczególnych części garderoby (zabawy naśladowcze).
• Dobieranie elementów garderoby do części ciała.
• Kolejność zakładania ubrań.
• Dostosowanie ubioru do warunków pogodowych.
• Doskonalenie umiejętności samodzielnego ubierania się (bluzka, spodnie).
• Doskonalenie umiejętności precyzyjnego ubierania się (guziki, rękawiczki).
• Dbałość o swoją garderobę – higienę związaną ze zmianą ubrań i umiejętnością utrzymania jej w porządku.

Dzieci bawią się i ruszają w rytm muzyki, jednocześnie rozwijają swoje umiejętności muzyczne oraz poczucie rytmu, m.in. podczas wprowadzania różnych sposobów poruszania się, tj.: marsz, biegi, tupanie, skradanie się, chodzenie na czworaka, cwał i proste układy taneczne. Podopieczni kształtują swój słuch muzyczny oraz prawidłową reakcję na bodziec dźwiękowy i koncentrację podczas różnicowania muzyki głośnej i cichej, szybkiej i wolnej, smutnej i wesołej.

Dzieci bardzo chętnie poznają różnorodne instrumenty muzyczne, na których mają szansę pograć, np.: trójkąty, klawesyn, marakasy, janczary, tamburyna, terkotki, talerze, pudełka wielotonowe, bębenki, kołatki.

Wszystkie przedszkolaki lubią eksperymentować, są ciekawe świata, ale lubią się też i brudzić, dlatego w naszym przedszkolu codziennie są organizowane eksperymenty.

Relaksacja odbywa się przy spokojnej muzyce, która pomaga dzieciom uporać się ze stresem, wyciszyć oraz zrelaksować.

Podczas zabaw kierowanych przez dogoterapeutę dzieci poznają zasady bezpiecznej zabawy z psami, poznają nazwy poszczególnych części ciała zwierząt, nazywają zabawki i akcesoria psów oraz bezpieczne sposoby kontaktu ze zwierzętami.

Pies, poprzez swoją akceptację, zaspokaja Dzieciom potrzebę bliskości, łagodzi im poczucie izolacji i ewentualnego lęku. Poprzez swoją miękką sierść i temperaturę ciała wyższą niż u człowieka, przywołuje wspomnienia z okresu niemowlęctwa – bliskość rodzica, głaskanie i przytulanie się do niego sprzyja rozluźnieniu mięśni i relaksowaniu się. Kontakt z czworonogiem pomaga również w radzeniu sobie z trudnymi emocjami.

To zajęcia wspierające rozwój poprzez działania z zakresu poznawania świata zmysłami: węch, wzrok, dotyk, słuch i smak. W czasie zajęć, wykorzystywane są tylko naturalne produkty (mąki, kasze, owoce, warzywa, barwniki spożywcze, ziarna, makarony, itp.). Aktywności sensoplastyczne wpływają na świadomość ciała i przestrzeni oraz motorykę małą i dużą. Dzieci doświadczają różnych faktur, ucząc się, samodzielnie tworzą kolorowe masy i ciecze, mają szansę poznawać nowe smaki i faktury oraz po prostu świetnie się bawią.

Alpaki to są zwierzęta wielbłądowate zamieszkałe na terenie Ameryki Południowej. W porównaniu z innymi odmianami zwierząt wielbłądowatych, są one zwierzętami o najcenniejszym włóknie: ze względu na swoją jakość i największą produkcję.

Alpaki są to bardzo delikatne zwierzęta, jednakże są samo wystarczające. Łatwo im zaadaptować się w nowym środowisku.

Spotkania z Alpakami to ćwiczenia wspomagające koordynację ruchową oraz umysłową dzieci. Przez zabawy, przytulanie, głaskanie, dzieci rozluźniają się dużo szybciej i dokładniej próbują wykonać ćwiczenia, są radosne i uśmiechnięte.

W przypadku dzieci z autyzmem arteterapia pełni rolę korekcyjną, edukacyjną i rekreacyjną. Pomaga w rozpoznawaniu emocji, uwalnianiu i odreagowaniu ich, a także wyrażaniu tych emocji w sposób akceptowany przez otoczenie. Wzmacnia poczucie bezpieczeństwa dziecka, zmniejsza poziom napięcia emocjonalnego, rozbudza świadomość motywów własnych działań i zachowań oraz pomaga uaktywniać komunikację niewerbalną.

Zajęcia ceramiczne poprawiają sprawność intelektualno-społeczną. Z jednej strony wyciszają uczniów nadpobudliwych, a z drugiej stymulują wycofujących się. Ich wartość pedagogiczna jest nie do przecenienia. Relaks i rozładowanie napięcia. Lepienie w glinie i dotyk miękkiej, wilgotnej masy pozwala dziecku rozładować napięcie i zrelaksować się. Stymuluje układ nerwowy, czego konsekwencją jest rozwój umiejętności empatycznych oraz nauka komunikowania uczuć i wyrażania emocji. Silne pobudzenie koncentracji wzmaga wyciszenie i pozwala kreatywnie spożytkować nadmiar energii. Lepienie gliny wspiera rozwój małej motoryki, czyli sprawności palców i dłoni. Wykonywane nimi ruchy wymagają dużej precyzji i skupienia. Dzieci mają okazję ćwiczyć zdolności manualne i koordynację wzorowo-ruchową, co pozytywnie wpływa na ich świadomość ciała.